Bu aralar bedenimde daha önce hissetmediğim şeyler hissediyorum ne olduğunun önemi yok dün kötü bir şey oldu sevdiğim insanla yollarım ayrıldı 5 sene sonra toplam 7 sene sonra. Oturduğum yerde terliyorum, endişeleniyorum, başım çatlıyor, kalbim sıkışıyor. Daha önce hiç böyle değildim. Her an endişe içindeyim. Merak ediyorum nerede ne yapıyor, ne yiyor ne içiyor, çok merak ediyorum. Anılar hatıralwr geliyor aklıma şehirden gideceğim 5 güne kalmaz çantamı toparlayıp farklı bir şehirde kalmaya yaşamaya çalışacağım bi süre kalabalığa karışmam gerekiyor. Uyuyamıyorum 48 saate yakın zamandır gözlerimde uyku yok, istifra ediyorum, bayılacak gibi oluyorum. Psikoloji bakımından profesyonel bi desteğe muhtaçmışım gibi hissediyorum. O tabunun en önemli taşlarndan biri yerinden oynayınca, bütün mekanizmaların nasıl da çöktüğünü 12 sene önce anladığım gibi , çocukluğumda yediğim bi darbeden sonra, ailevi olaylardan anladığım gibi bugünlerde tekrar anlıyorum. Yürüdüğüm sokaklar, oturduğum banklar, odalar, mekanlar, heryer zindan, herkes uzak geliyor. Akli dengemi kaybetmiş gibiyim. İyi değilim. Hiç böyle olmamıştım. Nereye gideceğimi bilmiyorum sanki seneler seneler sonra vatanından çıkarılmış, bilmediği bi yere bırakılan biri gibiyim. Konuşmak istiyorum sürekli kafamı dağıtmak istiyorum, yapamıyorum. Gözlermde ölüm canlanıyor hep, hayatın bir manası kalmamış gibi, yaşamak , nefes almak hiçbir amaça hizmet etmiyor gibi.
Tren rayları, yüksek binalar, köprüler geliyor gözlerimin önüne.
Ben ben değilim sanki.
Zamanında değerini bilemediğin her an, elini tutamadığın her an için küfrediyorsun kendine. Kafanı vuracak taş bile bulamıyorsun. Üzdüğün kırdığın her anı, gözyaşlarından bi baraj gibi kuruluyor aniden. Bitmek bilmiyor, daha çok erken ama benim için hiç akmıyor zaman onsuz. Anlamlar kayıp, kelimelerin hiçbir kifayeti yok. Ne para ne pul ne de herhangi bir bok. Hiçbir anlamı yok gibi sanki. Kaçmak istiyorum ondan, kendime gelemiyorum, ben kendime gelemiyorken ondan nasıl kaçabilirim diyorum kendime. Sonra dönüp birdaha bakıyorum ki ben kendimleyken ben değilmişim, onsuz hiçbir şeymişim. Yoruldum